ΥΛΙΚΟ……Χάλυβας. ΕΝΟΤΗΤΑ…….«Mονοκοντυλιές».
Για τις «Μονοκοντυλιές:
Η ενότητα αυτή πραγματοποιείται στην διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους 2002-2003.
Ετούτη την περίοδο ο δάσκαλος Θ. Π’γιάννης απουσιάζει. Έτσι, λειτουργώ με έναν τρόπο κάπως έξω από την ακαδημαϊκή διδασκαλία του, αλλά όχι με τρόπο ασυνήθη. Στους προβληματισμούς μου απαντώ με την αβεβαιότητά μου, και παράλληλα ακούω-συμβουλεύομαι τους βοηθούς.
Διάλογοι με φαντασία και αμφιβολίες. Όπως στις προσευχές !
Προς το τέλος του καλοκαιριού του 2002, βρήκα στα απορρίμματα ενός λευκοσιδηρουργείου, κάποιες λίγες λεπτές φέτες γαλβανισμένης λαμαρίνας , πάχους 0,6 mm και πλάτους 7mm. Με αυτές και λίγο καλάϊ, προέκυψαν 10 μικρές μακέτες.
Αυτή ήταν η αρχή για τις «μονοκοντυλιές».
Δεν ξέρω με βεβαιότητα αν άξιζε τον κόπο, αλλά ξέρω πως στην τέχνη, το μεγάλο κέρδος, βρίσκεται στην άοκνη εργασία μ’ εντιμότητα συνέπεια και αφοσίωση.
Κάποιοι, καλά ενημερωμένοι, λένε πως σήμερα, η αξία μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας προσδιορίζεται με μέτρο την πρωτοτυπία της. Ίσως αυτό να είναι αλήθεια. Για μένα, δεν έχει και τόση αξία. Το λέω, γιατί πολλοί συνάδελφοι, μου είπαν πως οι μονοκοντυλιές μου είναι πρωτότυπες. Μακάρι…
Οι μονοκοντυλιές μου, είναι δεν είναι πρωτότυπες, έχουν ένα στοιχείο που με προκαλεί.
Με κάνουν να θέλω να λειτουργήσω φανερώνοντας πως το σημαίνον δεν είναι “το παλιό” ή “το καινούργιο”, το τετριμμένο ή το πρωτότυπο, αλλά το σωστό και το λάθος.
Το θέμα δεν είναι το “θέλω” μας, αλλά “θέλω και πρέπει”.
Εργάζομαι ακάματα για πάνω από 5 μήνες στο θέμα Μονοκοντυλιές. Παρ’ όλα αυτά, η γοητεία της μακέτας δυστυχώς δεν «περνά» στο έργο.
Βέβαια, με την απουσία του δασκάλου , αναζήτησα βοήθεια από άλλους καθηγητές της σχολής όπως ο Γιώργος Χουλιαράς, που μου παρείχε απλόχερα τις συμβουλές και τις παρατηρήσεις του, αλλά φαίνεται μάλλον δεν είχε ωριμάσει η γλυπτική σκέψη μέσα μου για να ενστερνιστώ και να οικειοποιηθώ αυτές τις συμβουλές του.
Προσπάθησα να παραμείνω συνεπής με την τεχνική των fèrre forgè, να εκτελέσω το πρότζεκτ “Μονοκοντυλιά”, μα εξ’ αιτίας των κινδύνων και των απαιτήσεων (καμίνια σιδηρουργείου) που έχει αυτή η μέθοδος, δεν τα καλοκατάφερα. (Εργάστηκα στην “εν ψυχρώ διαμόρφωση” του σιδήρου)
Τα μόνα έργα που με βεβαιότητα πήγαν καλά είναι τα τρία που μου έκλεψαν και τέσσερα που κατάφερα να σώσω. Φιλοτέχνησα συνολικά, δώδεκα έργα.
κώστας Βρυττιάς 2003
(Από το «Τετράδιο)
…..πώς να κάνεις fèrre forgè, και “μονοκοντυλιές” χωρίς καμίνι! Η τεχνική αυτή έχει σχεδόν εκλείψει στα σχολεία Τέχνης. Είναι ας πούμε ένα από τα πολλά πρόσωπα της φτώχιας μας. Πόσες φορές για χάρη του «καινούργιου» παραμερίζουμε το «παλιό», κι ας είναι καλύτερο.
…..δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με αυτήν την προσγείωση, (δηλ να κάνω fèrre forgè χωρίς καμίνι) αλλά ούτε και εντελώς απογοητευμένος από μένα γιατί έκανα ότι καλλίτερο και αληθινό μπορούσα.
Διαισθάνομαι ότι στο μέλλον αυτή την προσπάθεια θα την επαναλάβω με τις δέουσες προϋποθέσεις.
