Πόλεμος Μια άλλη οπτική

Μας δίδαξαν στα σχολεία για τον πόλεμο. Για τρία χρόνια και βάλε, μας μιλούσαν στο τότε εξατάξιο για τον Τρωικό. Και να οι αναλύσεις, και δώστου οι ερμηνείες, και ξανά νουθεσίες (!) και ήταν για μας τα 16χρονα σχολιαρόπαιδα ο πόλεμος μια λέξη τόσο οικεία… και τόσο ξένη. Τι πέτυχαν; Ό,τι κάθε ψέμα. Μια πρόσκαιρη “αλήθεια” και μια ζημιά. Την αλλοτρίωση της ουσιαστικής αλήθειας του πολέμου.
Κι όμως με πέντε απλές κουβέντες μπορούσαν να ειπωθούν σχεδόν όλα γι αυτή τη μοναδική του παλιανθρώπου τη συνήθεια.
Με το που ξεκινά ο πόλεμος, διαπιστώνεται πως οι αντιμαχόμενοι προσπαθούνε να πείσουν για το δίκιο τους, και τ’ άδικο του άλλου. Του εχθρού.
Κι ενώ οι εχθροπραξίες και οι φόνοι του πολέμου δίνουν και παίρνουν, ο κάθε φουκαράς που πολεμά, μέρα με τη μέρα, αποκτά ένανε προσωπικό λόγο να μάχεται. Μάχεται για κάτι δικό του, σημαντικό. Άλλος για την οικογένειά του, άλλος γιά το σπίτι του, άλλος για τους φίλους του… άλλος…
Γενικά, με τον πόλεμο, χάνεται η προσωπική γαλήνη. Η ευημερία. Όχι σπάνια, η γαλήνη και η ευημερία όλων μας.
Συνεχίζεται ο πόλεμος, και μετά ‘πο λίγο, σχεδό κανένας δεν θυμάται γιατί πολεμά. Έχει απλά μάθει να πολεμά. Η ικανότητα του “φονεύειν και επιζείν” έχει γίνει η νέα καθημερινότητα, το νέο como vivere.
Ένας τρόπος απογυμνωμένος από κάθε πνευματική αξία. Πα να πει, Ζούγκλα. Φόνοι θρήνος και απώλειες. Ναι.
Γιατί ο πόλεμος των ανθρώπων και των λαών, είναι φίλε μου πάντα ένα έγκλημα διαρκείας. Ένα κακούργημα, χωρίς ποτέ να είναι νικητής ο άνθρωπος. Νικητής είναι πάντα “Ο παλιάνθρωπος”.
Ο ματαιόδοξος και αδίστακτος εξουσιαστής, που θέλει …να δοξαστεί (και όχι μόνον)!
Να δοξαστεί αδιαφορώντας για τους πάντες. Πλήρης αχαριστίας και για τις προηγούμενες γενιές που τον υπηρέτησαν, αλλά και για τις επόμενες που θα ζήσουν τις επιπτώσεις της “δόξας” του.
Επιστρατεύει “ο παλιάνθρωπος” τις μεγαλύτερες φυσικές (?) εξουσίες, την θρησκεία την πατρίδα και την οικογένεια, και, κατασυκοφαντεί θρησκεία πατρίδα οικογένεια, για να εξυπηρετήσει τον δικό του σκοπό. Τη Νίκη του και την “δικαίωσή” του.
Είναι συνεπώς ο πόλεμος των φουκαράδων, ένα έγκλημα των ελαχίστων ίσως και του ενός, που ιστορικά επαναλαμβάνεται. Με θύμα όχι τους εμπλεκόμενους αλλά την ανθρωπότητα. Ναι.
Για να αποτραπεί όμως ένας πόλεμος, για να διατηρηθεί ο πνευματικός άνθρωπος, ο αληθινά Άνθρωπος, δεν αρκεί απλά να θέλει κανείς την παγκόσμια Ειρήνη. Δεν αρκούν τα ξόρκια και τα λόγια τα ειρηνοποιά. Πρέπει να ξέρει κανείς να βλέπει καθαρά τα συμφέροντα που κινούν την πραγματικότητα ενός πολέμου και να αντιστέκεται στην προϋπόθεσή του. Και αυτή είναι,
η δημιουργία άβουλων ανθρώπων.
Οι άβουλοι είναι το έδαφος που φυτρώνει το έγκλημα του πολέμου.
Πρέπει να μην επιτρέψει στον εαυτό του ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ σ’ αυτόν τον αγώνα να κουράζεται, αλλά να παλεύει ακόμα και ως μονάδα, αδιαφορώντας αν έχει συμμάχους, κι ακόμα-ακόμα, να αγωνίζεται έστω κι όταν αυτοί οι ίδιοι, οι ομοϊδεάτες του, τον αφήσουν μόνο. Τούτη είναι η μόνη του πολέμου. Η μόνη αντιμετώπιση.
Η κούραση σ’ αυτόν τον αγώνα της Ανθρωπιάς δεν μπορεί να υφίσταται. Η ελπίδα ούτε. Μόνο το αποτέλεσμα θα επιτρέψει την ξεκούραη και την ικανοποίηση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.     Η επιστροφή και η θεμελίωση της ειρήνης είναι ο ανένδοτος αγώνας του.
Δίχως θρησκείες πατρίδες και οικογένειες.
Δίχως άβουλους ανθρώπους-ανθρωπάκια.
Ας διδάξουμε ειλικρινέστερα και σε βάθος για την ματαιοδοξία του Αγαμέμνονα κι ας μην δοξάσουμε το γιό της Θέτιδας. Ας κατανοήσουμε αληθινά τον θρήνο της Ανδρομάχης ή τον κοπετό της Εκάβης. Ας διαλαλήσουμε πως: Δεν έχουν ανάγκη η λαοί από πόνο οδυρμό και θρήνο για να ζήσουν. Ο πόλεμος ας είναι μόνο ο χειμώνας που θα φέρει την άνοιξη.