Φτάνει πιά! Απαιτώ η Τέχνη να οριστεί. Να νοείται με το δικό της “πρέπει και αρκεί”.
Θέλω η Τέχνη (και η μαστοριά της, αυτή που την αναδείχνει), με σαφήνεια να φανερώνουν πως ο καλλιτέχνης έχει επίγνωση των συνεπειών του έργου του.
Θέλω κι επιχειρώ, η δική μου Τέχνη, αυτή της εγρήγορσης,* που ξεκινά από μένα τον απλό καθημερινό άνθρωπο, να φτάνει ατόφια και να μιλά στον διπλανό μου απλό καθημερινό άνθρωπο*, εκείνον τον “γνωστό” μου άγνωστο.
Απλή, όχι απλοϊκή,
αδιάφορη για όποιο δόγμα,
ελεύθερη από κάθε δοξασία, προκατάληψη, αυθεντία και στερεότυπο.
Τότε, όταν αυτό κατορθωθεί, θα μπορέσω να ελπίζω πως συνεισέφερα με αυτήν στην κοινωνία και στους συνανθρώπους μου. Τότε θα δικαιούμαι να ελπίζω πως μέσ’ από χρώματα σχήματα φόρμες ήχους, όλα δηλαδή αυτά που ερεθίζουν τις αισθήσεις, η Τέχνη μου έχει λόγο ύπαρξης.
———
*=Τέχνη της εγρήγορσης ή Stand by art, θα περιγραφεί στα επόμενα άρθρα.
*=απλός καθημερινός άνθρωπος -> εκείνος ο ανεπιτήδευτος, ο μη επαΐων.
———
κώστας Βρυττιάς .
