Είναι φορές που η αμηχανία κυριαρχεί. Είναι πάλι φορές που κυριαρχεί ο στοχασμός ή η φαντασία. Τότε, που το βλέμμα καρφώνεται πίσ’ απ’ αυτό που είν’ εμπρός, στο μακριά και στο Κάτι. Εκείνο το άγνωστο κάτι, που πιθανώς να γίνει γνωστό.
Εκείνο, το ασαφές και το κρυμμένο, που ΙΣΩΣ γίνει σαφές και φανερό.
Τις φορές εκείνες, που στοχάζεσαι ή φαντάζεσαι, αν προσέξεις (!) θα δεις τα χέρια που κινούνται μηχανικά. Λες κι έχουνε δική τους νόηση. Σαν την βρύση που έκλεισες αλλά το νερό ακόμα τρέχει στην άκρη του λάστιχου∙ του σωλήνα.
Αν αυτό που κρατούσες -την ώρα εκείνη- ήταν ένα πιρούνι, έπαψε για σένα να είναι ένα πιρούνι. Αν ήταν ένα κέρμα στην τσέπη μέσα, έπαψε να είναι για σένα ένα κέρμα. Ό,τι κι αν είχες στην απαλάμη σου, έπαψε να είναι αυτό που είναι. Έγινε κομμάτι-προέκταση του χεριού σου, ένα κάτι σχεδόν τίποτα.
Ε λοιπόν, αυτό το σχεδόν τίποτα, η Stand by art τέχνη το εργάζεται. Το μεταμορφώνει το μορφοποιεί το κάνει, ΚΑΤΙ δικό σου.
Ένα έργο τέχνης, χαϊδεμένο, οικείο και “ζεστό”. Λες και κομμάτι από σένα. Ανθρώπινο.
Είναι το αισθητηριακό έργο που η αφή συμπαθεί, και το ερωτεύεται ο στοχασμός και η φαντασία.
Δεν είναι τωρινό. Αιώνες τώρα βρίσκεται στο χέρι σου. Με ονόματα και φόρμες πολλές.
Πιρούνι, στυλό, κομπολόι, κέρμα, κλπ-κλπ.
Η Αισθητηριακή τέχνη το πήρε, το ξεχώρισε, του έδωσε σχήμα δικό του. Έπαψε πια να είναι το “Άλλο”. Είναι Αυτό. Το ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΚΟ. Το προαιώνιο, που στις μέρες ετούτες μεταμορφώθηκε στην πραγματική του υπόσταση. Του όχι Κάτι, αλλά του Αυτού.
κώστας Βρυττιάς 1/11/21.
