“Τα παιδάκια Έρση και Νικολιός” Νο-33
Ούτε που κατάλαβαν ‘πο πού τους ήρθε !
Έσκασε σαν μπόμπα στ’ αυτιά τους…
“Συγχαρητηρια, θα γίνετε γονείς” είπε ο γιατρός, κι αυτοί… κουφάθηκαν ! ”
Η Έρση γίνηκε ένα με την καρέκλα, οΝικολιός κεκέδιζε. Ίδρωνε. Έτρεμε. Έτρεμαν !
Ούτε μια λέξη ολάκερη δεν εκατάφεραν ν’ αρθρώσουν. Έπεφταν. Μόνο έπεφταν. Γκρεμνός! Χαράδρα!
Έπεφταν έπεφταν έπεφταν…
Δυό μικρά παιδιά ήντουσαν. Και τα δυό τους.
Δυο ερωτευμένα παιδάκια, ίσα που’ χανε ανακαλύψει τις ηδονές του κορμιού.
Δυο ανθρωπάκια, να τα πάρεις και τα δύο αγκαλιά να τα συχάσεις με νανουρίσματα. Και μετά, σε κούνια ξύλινη σκαλιστή σιμά στο παράθυρο που βλέπει τη θάλασσα.
Να χαρείς τραγούδια γέλια κι αγκαλιές !
Όμως δεν είναι έτσι η ζωή. Δεν έχει η φύση η έξω από το ζώο, μήτε λύπη μήτε χαρά, μήτε φόβο θυμό έκπληξη ζήλια. Αυτά είναι ζωώδη. Ανθρώπινα. Τέτοια, η μεγάλη μάνα Φύση -ξανάπα το- τέτοια δε νογά.
Ο ένας γεννά, παιδί του το λέει, ο άλλος το βλέπει, κρέας το λέει. Έτσι συμβαίνει, κι ας μην κοροϊδευόμαστε.
Τα παιδιά, σα νεκροζώντανα ήταν.
Μια λύπη που ξεχείλιζεν από παντού. Μια θλίψη που μόν’ οι διαόλοι χαίρουνται. Ποιοι διαόλοι;
Εκείνοι οι αιώνιοι, που γλεντάνε όταν φτωχός γεννιέται.
Εκείνοι που ψάχνουνε λέει, μα χέρια φτηνά δεν βρίσκουν. Καταλαβαίνεις; Νογάς;
Κατηφή και χολιασμένα αποχώρησαν από το ιατρείο. Αγκαλιασμένα και υπόδουλα. Νικημένα τα καημένα από την ίδια την φτώχεια που τα φίλησε στο στόμα.
Σκυμμένα συναμεταξύ τους τα παιδάκια, λόγια, ματιές, ανάσες, ιδέες, θέσεις, πιστεύω, νεύματα, χειρονομίες, όλα ρίχτηκαν σ’ αυτή τη μάχη το Μαζί τους να κρατηθεί αλώβητο ζωντανό. Γιατί άλλο π’ αυτό να πορευτούν δεν είχανε.
Τα χρόνια πέρασαν. Το “μαζί” ενίκησεν.
Τα παιδάκια έκαναν οικογένεια. Από τις “κανονικές”. Συχνά χαμογελούν. Συχνά δίνουν αγκαλιές και φιλιά μεταξύ τους.
“Τα βλέπει ο Θεός και χαίρεται” μου είπεν ο πατέρας της Έρσης.
Έρση η κοπελιά και να με συμπαθάτε που δεν ανέφερα τ’ ονόματα. Έρση και Νικολιός.
Και που τους συναντώ κάπου-κάπου βλέπω -και χαίρομαι- οι διαόλοι τρώνε ήττα. Μεγάλην ήττα.
Τα παιδάκια ακόμα μαζί. Μαζί τους κι ένα μωρό π’ από νωρίς του έφεραν δασκάλα κι ας αναγκάζονται αυτοί μια φέτα ψωμί να τη μοιράζονται στα δυο λες κι είναι καθημερνά νηστεία.
Η γνώση θα σώσει τον κόσμο, μου είπαν σιγανά συνωμοτικά, λες και δεν ήταν η ώρα τέτοια αλήθεια ν’ ακουστεί.
Ναι απάντησα σιγανά κι εγώ. Ναι. Η γνώση εκείνη που μας στέρησαν Και χαμογελάσαμε πλατιά.
κ.Β
Το έργο εντάσσεται στην ομάδα των “ξύλινων έργων”
Έργο μοναδικό-μη αντιγράψιμο
Προστατευμένο με ελαιόχρωμα.
Από τα κλασσικά δείγματα της Τέχνης της εγρήγορσης.
Συνοδεύεται από:
. Το βιβλίο- κατάλογο του καλλιτέχνη, όπου περιέχονται σημαντικές πληροφορίες για την Τέχνη της Εγρήγορσης (Stand by art).
. Το ενυπόγραφο πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
. Το σχέδιο που εφαρμόστηκε κατά την φιλοτέχνησή του.
. Βρίσκεται στην διάθεση του δημιουργού, και αποτιμήθηκε στα 60Ε.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected].