“Το καμαράκι” Νο-382 Αποτιμήθηκε στα 60Ε και συνοδεύεται από:
. Το σχέδιο του έργου.
. Το βιβλίο – κατάλογο του καλλιτέχνη.
. Το πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected]
Το καμαράκι μας.
Θυμάσαι; Τότε που ψάχναμε να χτίσουμε τ’ όνειρο…
Π’ όλο χαμόγελα της νιότης και δύναμη ζωής γιομάτοι, σκεδιάζαμε δωμάτια και κουζινάκι κι αυλίτσα με κήπο και μαρμάρινο το στόμα στο πηγάδι…
Θα είμαστεν ευτυχισμένοι λέγαμε.
Τι όμορφη που είναι η ζωή λέγαμε…
Θυμάσαι;
Ναι. Όμορφη ήταν η ζωή. Μετά…
Φύγαμε μετανάστες. Εγώ πρώτα, μιαν αρχή να κάμω, να σταθώ, εσύ μετά με το μωρό. Εγώ εκεί, και μ’ έκαιγεν η αγωνία άμα εσύ πίσω θα ‘χες ένα ξεροκόμματο να φας, αν θα ‘χες γάλα να θηλάσει το μωρό…
Απαρατήσαμε το καμαράκι πίσω, στην πατρίδα γη της γκρίζας πέτρας, απαρατήσαμε τα γέλια τις χαρές και τα ονείρατα, ήρθαμε και γίναμ’ είλωτες, εδώ…
Επιβιώσαμε. Νοικοκυρέψαμε. Το παιδί μεγάλωσε. Βρήκε τόπο κι αγαπήθηκε και φίλους και πατρίδα νέα και ρίζωσε.
Γρήγορα περνούν τα χρόνια.
Γρήγορα τόσο π’ ο νους δεν βάνει.
Εμείς, ανομολόγητα εδώ και καιρό, ονειρευόμαστε ξανά το ίδιο όνειρο. Να βρεθούμε λέει εκεί. Να ζήσουμε όσο καιρό μας μένει έστω και λίγο -μεγαλώσαμε- στο καμαράκι μας.
Θα βρίσκεται; Θα μπαίνει κείνο το άγιο φως μεσ’ από το φεγγίτη τα λιογέρματα;
Το συζητήσαμε και είπες Ναι. Πάμε! Τούτο το Πάσκα να το κάνουμε κει. Στην αυλίτσα μας.
Και τούτη τη φορά τα καταφέραμε καλή μου.
Γυρίσαμε στην γη της γκρίζας πέτρας.
Όμως, μήτε καμαράκι βρήκαμε, μήτ’ αυλή, μήτε φεγγίτη.
Όλα ρημαδιό. Αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε. Έλα σου είπα. Δεν πειράζει. Εμείς να είμαστε καλά. Και στάθηκ’ απέναντί σου, απλώσαμε τα χέρια πιαστήκαμ απ’ τους ώμους όπως παιδιά, και άθελά μας παίξαμε “το σπιτάκι” οι δυο μας. Εμείς οι ίδιοι με τα κορμιά μας τοίχοι και σκεπή και φεγγιτάκι να περνά ο ήλιος να φωτίζει.
Δεν πειράζει σου ξανάπα.
Βλέπεις, τώρα που γυρίσαμε, δεν είναι λιόγερμα.
Προχωρημένη νύχτα είναι.
Με κοίταξες κατάλαβες την πίκρα κι είπες:
Σκέψου το παιδί.
Σ’ άκουσα κι αλάφρωσε λιγάκι η καρδιά.
‘Αντε τώρα∙ τέλειωσε κι αυτό σου είπα. Αύριο να λιανομαζεύουμε να γυρίσουμε σπίτι μας. Στην αληθινή πατρίδα μας. Θα περιμένει και το παιδί∙ θ’ αγωνιά !
Απρίλης 2022.
