“Σύννεφο ρε… ” Νο-328 Αποτιμήθηκε στα 60Ε
Συνοδεύεται από:
. Το βιβλίο – κατάλογο του καλλιτέχνη.
. Το πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected]
Ο Μελανοδίκης.
-Σύννεφο ρε…
Πέταγε κάποιος τούτο το σύνθημα και πέφταμε σμάρι και ρίχναμε καρπαζιές … έβαζε και στις τσέπες του. “Σύννεφο” !
Είναι φορές που ξαφνικά ακούς κάτι κουβέντες, και ξελιγώνεσαι. Γέλια μέχρι δακρύων. Κι οι άλλοι δίπλα ύστερα, σε κοιτούνε λες κι είσαι ο παράταιρος.
Τέτοια συμβαίναν με τον Τρυφωνάκο μας.
Το παιδί, από τα πολύ νιάτα του ψάρευε το θαυμασμό και το χειροκρότημα. Και τι δεν είχε καταφέρει (έλεγε) !
Να φυτέψει καρπούζια εξηντάκιλα; Να πηδήσει με ομπρέλα γι αλεξίπτωτο; Να δαγκάσει και να κόψει μπαρούμα;
Ο Τρύφωνας, επεράσαν τα χρόνια, αντρώθηκε. Δεν πολυλέει τα απίθανα. Θέλει το θαμασμό ακόμα, όμως τώρα από τ’ αεροπλάνο δεν πέφτει σαν αλεξιπτωτιστής. Είναι… προσγειωμένος.
Φτώχεια μεγάλη στο χωριό και πήρε των ομματιών του κι εξενιτεύτηκεν στην πρωτεύουσα. Τεμπέλης δεν ήτουνα. Για να πορεύεται έκαμε ό,τι και όποια δουλειά του λάχενε. Από χαμάλης στην ιχθυόσκαλα στο Κερατσίνι, ίσαμ’ έκτακτος οδοκαθαριστής του Δήμου Αθηναίων. Έξυπνο μαγκάκι ο Τρυφωνάκος, επλησίασε λέει αυτοπροσώπως την Ντόρα τη δημαρχίνα και τονε προσέλαβε λέει, λόγω που ήτουνε δουλευταράς και προκομένος.
2004. Ολυμπιακοί της Αθήνας. Φαίνεται τονε συνεπήρε τον Τρύφωνα η φιέστα οι μεγαλοστομίες και οι παράτες, κι έκανε την αποκοτιά να παρατήσει το μεροκάματο να γίνει ”θελοντής της παγκόσμιας ιδέας”.
Το πως την έβγαζε δεν μας είπε, υποθέτουμε κάτι θα είχε στην άκρη…
———————-
Στο χωριό επίστρεψε το καλοκαίρι του 2010. Πεινούσε ! Με παρακάλια πολλά, και προσκυνήματα σε ποδιές κατουρημένες, έβγανε μιαν άδεια αλιέως, και με δανεικό το βαρκάκι τ’ Αντρίκου του Μαρμαρινού, εψάρευε χταπόδια. Αμίλητος, μεσήλικας σχεδόν και πολλάν-πολλάν απογοητεμένος, επορεύονταν χωρίς χαρά χωρίς χαμόγελο. Στον καφενέ, τον εβλέπαμε σπάνια κι ίσα-ίσα ν’ αλισβεριστεί. Τονε καλημερίζαμε σοβαροί και με χαμόγελο. Μεγάλωσε. Όλοι μεγαλώσαμε.
Να όμως που καμιά φορά, ξυπνά ο διάολος και σε θυμάται! Το σταυρό σου να κάνεις λένε !
Ο Τρυφωνάκος δεν τον έκαμε. Ήρθε το λοιπόν η μέρα, που παρέα μεγάλη συγχωριανοί και γνωστοί απ’ τα μικράτα μας στον καφενέ, λέγαμε τα χωρατά και τις πονηριές μας. Νά’σου τον κι ο Τρύφωνας. Κάθεται, παραγγέλνει καφέ με ολίγην, ακούει προσεχτικά, αμίλητος και κάπου-κάπου χαμογελά, προσηνής και σοβαρός.
Γίνεται όμως ένα γύρισμα στην κουβέντα, και ξεκινάμε να μιλάμε για πολιτικά. Για την οικονομική κρίση, για τα χαμένα λεφτά, και λόγο στο λόγο, ερχόμαστε και ρίχνονται τα βάρη στη σπατάλη και τους Ολυμπιακούς του 2004. Τότε που “πολλά κι άχρηστα φτιάσανε, αλλά κυρίως φάγανε, φάγανε, φάγανε” …Μαυρογιαλούρους γιομάτη η Ψωροκώσταινα.
Φτώχεια και Ολυμπιακοί αγώνες, ζητήματα οικεία στον Τρυφωνάκο μας. Του γυρίζει το μάτι, φουντώνει ξεφουντώνει… σηκώνετ’ ορθός -κατά πως εσυνήθιζε στα νιάτα του- και:
-Μιλάτε και λέτε χίλια δυο, αλλά τίποτα δεν εζήσατε. Για ρωτήστε και μένανε που είδα το πράμα ‘πο κοντά!
-Για φώτισέ μας ρε Τρύφωνα.
Πήρε έσυρε την καρέκλα πιο στη μέση, τράβηξε μια ρουφηξιά καφέ…
-Θα ξέρετε, για να ζήσω έκαμα πολλές δουλειές. Μέχρι και χαμάλης∙ στο Κερατσίνι. Αλλά ποτές μου δεν εξέχασα την ιστορία μας∙ τις ρίζες μου. Τι ‘ν ο άνθρωπος δίχως ρίζες; Ένα κλαδάκι καρφωμένο στο χώμα. Με το πρώτο αγέρι ξεθάφτεται και …αλληλούια.
Τα ίδια που σας λέω τα είπα και στη δήμαρχο. Τη Ντόρα! Και ενώ ήμανε με τους σκουπιδιαραίους μ’ επήρε και μ’ έβανε στα μέσα και στα έξω. Έτρεχα από το ένα συνέδριο στο άλλο. Τρέξιμο π’ ουτε ο Λούης δεν έκαμε!
Συνέχισε να μιλάει ο Τρύφωνας, εμείς εκοιταζόμασταν συναμεταξύ μας με απορία, τονε ξέραμε από το σχολείο σχεδόν όλοι μας, και χίλια μύρια ερωτηματικά γεννιόντουσαν για το ποιόν και την πολιτεία που τώρα μας επασάριζε πως είχε.
…στο τέλος η Ντόρα, άλλον από μένανε δεν είχε. Με φώναξε στο γραφείο, μόνοι μας είμαστε τα είπαμε και μ’ έκαμε …Μελανοδίκη !
———————-
Δεν αντέξαμε άλλο. Σύννεφο ρεεε !
Πισωγυρίσαμε δεκαετίες. Φτάσαμε στα μαθητικά χρόνια. Τότε που στο σχολείο, στους πομφόλυγες ρίχναμε “Σύννεφο”. “Σύννεφο η καρπαζιά” που λένε.
Έτσι, χωρίς κανένανε “Μελανοδίκη” ανάμεσώ μας να κρατά το ίσιο, ορμήσαμε, και του Τρυφωνάκου ο σβέρκος εθυμήθηκε …περασμένα μεγαλεία !
Τα βάρη τα ρίξανε σε μένανε που στο “Μελανοδίκης” δεν εκρατήθηκα κι έβανα τα γέλια. Ξελιγώθηκα πρώτος γαμώτο.
Δε βαριέσαι. Στην τελική, όλοι ξανανιώσαμε Τρυφωνάκο !
Στο κάτω-κάτω οι καρπαζιές από τα σύννεφα δεν έχουνε μήτε μένος μήτε μίσος, μήτε δύναμη.
Έλα, και σένα σου άρεσε. Μολόγα το. Και του χρόνου… Μελανοδίκη μου!
Βρυττιάς κώστας φλεβάρης-2022