“Όνειρο” Νο-176 Έργο μη αντιγράψιμο.
Αποτιμήθηκε στα 40Ε και συνοδεύεται από:
. Το βιβλίο- κατάλογο του καλλιτέχνη, όπου περιέχονται σημαντικές πληροφορίες για την Τέχνη της Εγρήγορσης (Stand by art).
. Το ενυπόγραφο πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
Το έργο βρίσκεται στην διάθεση του δημιουργού.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected].
Όνειρο~~~ (Της Andolia Tolia)
Οδηγούσα ένα αγροτικό αυτοκίνητο.
Κόκκινο, παλιό με πολλές λάσπες και αρκετά φθαρμένο από την χρήση.
Τα μαλλιά μου ήταν μαύρα, και μακριά.
Φορούσα μια λευκή μπλούζα και μαύρη ζακέτα και μαύρο κολάν.
Έξω ήταν νύχτα.
Περίπου 1-2 τα ξημερώματα.
Οι προβολείς του αυτοκινήτου μετά βίας περνούσαν τις σταγόνες της βροχής.
Πήγαινα σπίτι.
Δεν ξέρω από που γυρνούσα.
Έβρεχε και φυσούσε αρκετά.
Ένοιωθα πως κάποιας ή κάτι με παρακολουθεί και με ακολουθεί στον δρόμο μου.
Είχα βάλει ράδιο και έπαιζε ένας άσχετος σταθμός με αμερικάνικη έθνικ μουσική.
Δεν ξέρω γιατί έπιανε τέτοιους σταθμούς.
Γύρω μου παρατήρησα έλατα.
Κάποια στιγμή πέρασα και μια αλεπού.
Η μουσική άρχισε να ακούγεται σαν ενοχλητικό βουητό στα αυτιά μου και τα μάτια μου άρχισαν να θαμπώνουν.
Ξαφνικά είδα κουνέλι.
Έκανα απότομα αριστερά για να μην το χτυπήσω, με αποτέλεσμα να πέσει το όχημα σε κάποιους βράχους που είχε ανά περιόδους στην άκρη του δρόμου.
Το αυτοκίνητο άρχισε να γυρίζει και να διαλύεται.
Ένα μεγάλο κομμάτι του τζαμιού από το παρμπρίζ μπήκε στο στήθος μου, διάφορα μεταλλικά σίδερα από τις πόρτες και την οροφή με πέρασαν αφήνοντας μου βαθιές χαρακιές.
Τα πόδια μου δεν τα ένοιωθα.
Είχαν συνθλιβεί μαζί με τα φρένα.
Δεν φορούσα ζώνη.
Πετάχτηκα στον δρόμο και ένα μεγάλο μέρος του οχήματος είχε πέσει πάνω μου.
Η βροχή είχε δυναμώσει και δεν περνούσε ψυχή.
Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, που ποτέ δεν κατάλαβα πως κατέληξα έτσι.
Θυμήθηκα πως έχω κάποια στις τσέπες της ζακέτας μου το κινητό.
Δεν ήταν εκεί.
Βρισκόταν κάτω από το κεφάλι μου.
Έστειλα σήμα βοήθειας και η εφαρμογή μου έδειξε πως θα ερχόντουσαν άμεσα για βοήθεια.
Στο μεταξύ έπρεπε να διαχειριστώ αυτό.
Το τώρα.
Από την μία πονούσα φριχτά και ήλπιζα στην βοήθεια.
Ο πόνος όσο πιο πολύ τον υπέμεινα, τόσο πιο ανεκτός γινόταν.
Έως την στιγμή που με ακουμπούσαν οι σταγόνες της βροχής.
Ήταν σαν να πέφτουν σταγόνες από λάβα και να καίουν τις πληγές μου.
Μετ’ έπειτα, σκεφτόμουν πως και να επιβιώσω από αυτό, και να φύγει ο πόνος μου, δεν θα είχα πόδια.
Δεν θα είχα το μισό μου σώμα και την ψυχική μου υγεία.
Όμως δεν μπορούσα ούτε να με γιατρέψω, μα ούτε και να δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν υπομονή.
Έως ότου να έρθει το τέλος και να με βρει, η να το βρω εγώ.
Άρχισα να ουρλιάζω.
Ξύπνησα.