“Νέο χρώμα” Νο-159 (Έργο μοναδικό μη αντιγράψιμο)
Αποτιμήθηκε στα 75Ε και συνοδεύεται από:
. Το βιβλίο- κατάλογο του καλλιτέχνη, όπου περιέχονται σημαντικές πληροφορίες για την Τέχνη της Εγρήγορσης (Stand by art).
. Το ενυπόγραφο πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
. Τα σχέδια που εφαρμόστηκαν κατά την φιλοτέχνησή του.
Το έργο βρίσκεται στην διάθεση του δημιουργού.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected].
“Νέο χρώμα”
Εκεί κοντά στο χάραμα, κάθε χάραμα, τότες που οι άνθρωποι ξυπνούνε,
η νύχτα μαζεύει τα παιδιά της. Τον Όνειρο, τον Λήθαργο, τον Εφιάλτη.
Είναι ώρα να μαζευτούν να πέσουν να ξαποστάσουν!
Μαζεύονται. Οικογένεια! Λένε δυο λόγια και πλαγιάζουν.
Νανουρίζονται από τις φωνές του δρόμου, έτσι το ‘χουν συνηθίσει.
Εκεί κοντά στο χάραμα,
σηκώνετ’ η Μέρα, ξυπνά και τα παιδιά της τον Λόγο, τον Θόρυβο, τον Κάματο, την Προκοπή…Λένε δυό λόγια, οικογένεια είναι, και ξεπορτίζουν.
Έτσι κυλά ο κόσμος. Χρόνια, αιώνες τώρα.
Δυο οικογένειες, δυό κόσμοι.
Ψευτοσυναντιούνται στ’ απειρελάχιστο του Χρόνου, μα δεν προλαβαίνουν ούτ’ ένα νεύμα να κάνουν.
Αμείλικτος ο Αιώνιος Χρόνος!
Δεν επιτρέπει.
Κάτι θα ξέρει.
Πώς…!
Και συνεχίζετ’ η πορεία στην αιωνιότητα, κ’ η ‘Μέρα εναλλάσσεται με Νύχτα, το Φως με το Σκοτάδι, το Πάνω με το Κάτω, δέκα ζευγάρια δίπολα, όλα παιδιά του Χρόνου.
Υπάκουοι, υπήκοοι, του Θανάτου και της Γέννησης.
Του Είναι και του Ήταν.
Η πορεία μεγάλη οι οδοιπόροι ατέλειωτοι.
…κ’ οι ανθρώποι γεννούν ανθρώπους, κ’ οι σκύλοι γεννούν σκυλιά, και τα σκουλήκια γεννούν σκουλήκια, και…
Το ίδιο γίνεται με όλους. Με όλους μας.
Όλοι υποταχτικοί στον Χρόνο. Όλοι μπολιασμένοι με γέννηση και θάνατο.
Θεοί κι ανθρώποι.
Ο Χρόνος αγέρωχος. Κάνει παρέα με τ’ άλλα του παιδιά.
Με ‘κείνα που, -για να λέμ’ αλήθεια- δεν είναι ακριβώς παιδιά του. Εκείνα, που μάλλον υποταχτικοί του είναι.
Ο Αιθέρας, Το Χώμα, το Νερό και η Φωτιά.
Το χώμα και το νερό αγαπιούνται και συνευρίσκονται. Κάθε στιγμή.
Ο Αιθέρας όμως;
Η Φωτιά;
Βλέπουν τ’ αγκαλιάσματα και τις ηδονές, ακούν τα λόγια τα ερωτικά τους και αναρωτιούνται.
Αν το κάναμε κι εμείς; Αν;
…και πάνω που τ’ αποφασίζουν,
πάνω που έρχετ’ αυτό το χρονικό εκατομυριοστό του ύπνου του Χρόνου,
αυτός, ο μέγας Κύριος, ο Χρόνος, ένα τσίκ κινείται, κι όλα γυρίζουν στην πορεία τους.
Την προδιαγεγραμμένη…!
Δεν θα βάλω δα και το χέρι μου στη φωτιά, μα, λένε, πως για μια στιγμή,
ανάμεσο στα χίλια-μύρια χρόνια, το Νερό με την Φωτιά καταφέρνουν και δίνουν ένα φιλί.
Κι απ’ το φιλί αυτό, γεννιέται ένα χρώμα.
Απ’ την συνάντηση αυτή γεννιέται ένα χρώμα.
Τότες, αυτοί οι κόσμοι χάνονται.
Ο κόσμος μας χάνεται!
Μα δεν είναι και να κλαις. Σιγά!
Ψεύτικοι ήντουσαν κι οι δυό. Και ο κόσμος της Ημέρας, και ο κόσμος της Νύχτας.
Ψεύτικοι ήντουσαν και ψεύτικα πεθάναν.
Πεθάναν, μα γεννήθηκε ένας κόσμος νέος.
Αλλά Εκείνος ο νέος όμως !
Εκείνος που φωτίζετ’ από το νέο χρώμα!!!
Εμείς δεν ημπορούμε να το καταλάβουμε, μήτε και ζούμε τόσα χρόνια να δούμε το φιλί, την αλλαγή, το άλλο χρώμα.
Τον Νέο Κόσμο, δεν τον καταλαβαίνουμε.!
Εμείς καταπιανόμαστε με, “τα δικά μας” !!!
Μας παίρνουν και μας παίζουνε τα παιδιά της Μέρας άλλοτε, κι άλλοτε τα παιδιά της Νύχτας.
Κάποιοι όμως ανάμεσό μας…!
Κάποιοι που τους λέμε βλοημένους, ΚΑΙ ξέρουν, ΚΑΙ μπορούν ΚΑΙ βλέπουνε τις αλλαγές.
Τον κόσμο που χάνεται, τον κόσμο που γεννιέται, τα χρώματα…
Έρχονται τα χρώματα, πάνω στα πρόσωπα ανθρώπων από χώρες άλλες∙ μας λένε…!
Άνθρωποι κυνηγημένοι νομίζεις είναι; Χμ Μπορεί. Μπορεί και όχι…!
Μάλλον Όχι.
Εξάγγελοι είναι. Τον Νέο Κόσμο ήρθαν να χτίσουν. Να τονε κάνουνε Ανθρώπινο.
Να τον κάνουμε ΕΜΕΙΣ Ανθρώπινο.
(Φιλαράκι μου, πώς να στο πω. Έχουμε δρόμο πολύ μέχρι να γίνουμ’ άνθρωποι. Τι νόμισες…! Πως επειδή γεννήθηκες άνθρωπος, είσαι κιόλας;)
…λέει, οι βλοημένοι ανάμεσό μας κάθε τέλος του Δεκέμβρη, βλέπουν τα χρώματα, βλέπουν το φιλί, καταλαβαίνουνε.
Ο Νεος Κόσμος. Οι Νέοι άνθρωποι.
Τι κρίμα να μην τους βλεπουμ’ όλοι. Τι κρίμα να μην ξέρουμε ποιοι ανάμεσό μας είν’ οι βλοημένοι..!
Κι αν μόνοι τους μαρτυρηθούν, εμείς τους λέμ’ αλλοπαρμένους!
κώστας Βρυττιάς.