Το έργο τέχνης και το βάθρο του

Το έργο τέχνης και το βάθρο του,

είναι ένα θέμα που απασχολεί τον καλλιτέχνη εξίσου πολύ με την αναζήτηση της φόρμας ή του Concept του έργου του.

Είναι συνεπώς και αυτό ένας δείκτης καλλιτεχνικής ικανότητας και καλαισθητικής ωριμότητας.

     Από την βαθιά αρχαιότητα έως σήμερα το “παιχνίδι” ανάμεσα στο έργο και την παρουσίασή του παίχτηκε ποικιλότροπα και πολλές φορές πονηρά.
Ή αιτία  αυτής της κατάστασης δεν ήταν πάντα η ανικανότητα του δημιουργού.
Πάμπολλες φορές ο παραγγελιοδόχος-αποδέκτης του έργου παρέμβαινε δραστικά να ενσωματώσει στο έργο και τις δικές του θέσεις-ιδέες.
Η συχνότερη παρέμβαση ήταν αυτή, που το έργο θα έπρεπε να φανερώνει την οικονομική του ευρωστία.
Τέτοιες περιπτώσεις βέβαια, δεν αφορούν μόνο ιδιώτες, αλλά ΚΑΙ την πολιτεία.
Δείτε γύρω σας. Πόσα αριστουργήματα δεν είναι τοποθετημένα σε κολώνες πανύψηλες τόσο που πρέπει να σηκώσεις ψηλά τη ματιά για να δεις το έργο.
Συμπεραίνει  εύκολα κανείς  πως το καλλιτεχνικό έργο και η θέση του δεν είναι μόνο ευθύνη του δημιουργού αλλά και του αποδέκτη.

Δεν είναι λίγοι στην ιστορία της Τέχνης που παρουσίασαν ανόητα δημιουργήματα σε περίτεχνο βάθρο κι εντυπωσίασαν, έτσι όπως οι ζαχαροπλάστες εγκιβωτίζουν το μέτριο, σε κουτί με χρυσαφένιες φανταιζί κορδέλες !

Συμβαίνει το όμοιο και σε αρχιτέκτονες,  σε εκδοτικούς οίκους και τα εξώφυλλα των βιβλίων, σε λογής εμπόρους  έως και μπακάληδες και πραματευτάδες…

Είναι όμως άξια της Τέχνης μια τέτοια κατάσταση;
Είναι αληθινά καλλιτέχνης εκείνος που συγκατατίθεται στις ματαιόδοξες επιλογές του πελάτη του;
Που αποδέχεται τις προτροπές που μειώνουν την “γνησιότητα” του δημιουργήματός του;

Είναι αληθινά καλλιτέχνης εκείνος που αγνοεί συνειδητά ή και υποσυνείδητα τις Αρμονικές αξίες;

     Διότι ναι μεν ζούμε σε μια φτωχή χώρα που η Τέχνη και η καλαισθησία έχουν εξοστρακιστεί από την παιδεία, (ειδικά τα χρόνια της διοίκησης με τη Ν.Δ.), αλλά έχουμε ακόμα μιαν Ακρόπολη και τις απομείνασες Καρυάτιδες, έναν Ναό του Επικουρίου Απόλλωνα, έχουμε το ναό της Αφαίας στην Αίγινα, έχουμε τους Δελφούς, και την Κνωσσό.
Έχουμε ακόμα Μουσεία που δεν βεβήλωσαν οι Νεοφιλελέ επιλογές. Έχουμε εν ολίγοις, αρκετά για να μας διδάξουν την Τέχνη ως φαινόμενο του Πνευματικού ανθρώπου.
Έχουμε ακόμα την δυνατότητα να αντιληφθούμε την διαφορά ανάμεσα σε Ομορφιά και Ωραιότητα.
Ανάμεσα σε Καλαισθησία και Αναισθησία.

Το έργο τέχνης με το “βάθρο” του, οι μουσικές παρουσιάσεις και ο χώρος τους, τα θεατρικά έργα και τα θέατρά τους, τα αρχιτεκτονήματα με τους κήπους τους κ. α.

Είναι μεν ένα μικρό ζήτημα το έργο και το “βάθρο” του ως θέμα αν το δούμε στις μέρες της απέραντης φτώχειας και της πνευματικής παρακμής που ζούμε, αλλά ταυτόχρονα και θέμα μεγάλο, αφού όπως έχει αποδείξει η Ιστορία,  η πρόοδός των κοινωνιών, η γνώση και τα επιτεύγματά τους είναι ΚΑΙ υπόθεση καλλιτεχνικής παιδείας.

Ας μην αγνοούμε συνεπώς, πως επίσης μεγάλος εκπαιδευτής και δάσκαλος, είναι η καθημερινότητα, ο “δρόμος”.

Γι αυτήν την καθημερινότητα είμαστε όλοι υπεύθυνοι.