“Ο Ταξιδιώτης” Νο-23.
Ήταν το 2004. Άνοιξη. Εγώ, φοιτητής στην Α.Σ.Κ.Τ. και «πνιγόμουν» να προλάβω τις ασκήσεις του έτους.
Οι γιορτές του Πάσχα, θα φρενάριζαν τη δουλειά. Με έτρωγε το άγχος που δε θα προλάβαινα να τελειώσω έργα που ήταν έτοιμα στο μυαλό και σε σχέδια. Σχέδια τόσα, που το δωμάτιό μου έμοιαζε με χωματερή.
«Όταν κάτι σε πάει στη φτώχια, εσύ κάνε σα να σε πάει στον πλούτο. Όταν δεν έχω φράγκο, παραγγέλλω καινούργιο κοστούμι» έλεγε ο Ηρακλής Φουσκαρής. Ακόμα και σήμερα, δεν το πολυκαταλαβαίνω αυτό. Δεν, μα είπα να το κάνω πράξη.
Κι εκεί που δεν προλάβαινα τα ήδη αρχινισμένα και ημιτελή έργα, ξεκίνησα τον Ταξιδιώτη!
Λειτούργησα ανατρέποντας την κάθε αρετή της αρμονίας. Έκανα εσκεμμένα κάθε λάθος, και κάθε παρατυπία. Ό,τι απαγορεύονταν, ‘εγιν’ επιβεβλημένο.
Ο κάθε «πλούτος» έγινε «φτώχια» η κάθε αρετή επιμελημένα αποφεύχθηκε.
Έτσι γίνηκε ο «ταξιδιώτης»∙ και ….άρεσε.
Η γνώση της « αντί-εναρμονισμένης εικόνας», είχε εδραιωθεί καλά.
Το έργο έχει ο καλότατος φίλος γιατρός Πέτρος Ξανθάκης. Αποτέλεσμα μιας συναλλαγής χωρίς χρήμα.
Και το χαίρομαι.
κώστας Βρυττιάς 2021