Είναι πριν το χάραμα και ψιλοβρέχει. Ψιλή σιγανή βροχή σαν όντες νοτίζει. Σαν, όταν λες δεν βρέχει και μέχρι να φτάσεις στο περίπτερο έχεις γίνει μουσκίδι.
Σιγοβρέχει και πήρα να περπατήσω λίγο.
Άνοιξα την, έχω μια πολύ παλιά ξηλωμένη ομπρέλα π’ αγαπώ. Περπάτησα κι ούτε ένα αυτοκίνητο δεν πέρασε. Έφτασα ίσαμε τη θάλασσα. Κάθισα στο παγκάκι του Ελένη, κάτ’ απ’ το ψάθινο στέγαστρο.
Έβγανα το Θερμός, έβανα στο καπάκι του ζεστό νερό κι ένα φακελάκι φασκόμηλο, άχνισε μοσκοβόλησε πατρίδα.
Κοίταξα για ώρα τη θάλασσα. Ήρεμη. Αγαθή σαν μάνα. Ήθελα να προσευκηθώ της.
Δεν ξέρω να προσεύχομαι. Πιστέψτε με. Δεν ξέρω. Ήθελα να της πω “Σ’ ευχαριστώ που με γέννησες” αλλά μου φάνηκε χλεχλεδικο.
Πήρα ένα βότσαλο και το φίλησα. Μετά το πέταξα πάνω στο φλοίσβο της.
Τυλίχτηκα σφιχτά το πανωφόρι, και πήρα να γυρίσω σπίτι. Από μακριά ακούγονταν ένα σκυλί π’ αλυχτούσε αλλιώτικα.
Α Να σκέφτηκα. Έτσι λέγονται οι προσευχές. Κι αρχίνησα σιγανά να το μιμούμαι με ήχο από καρδιάς ακατάληπτο. Με φόβο μη και μ’ ακούσει κανείς, και χάσω καθ’ εχτίμηση που ίσως μου ‘χει.
Προσευκήθηκα τελικά. Με ήχο τόσο, όσο ο αχός της πρωινής βροχούλας της θεάς.
Είχα μιαν ευδαιμονία.
12/11/22. κ.Β.
Προσευχή Νο-426 Το έργο αποτιμήθηκε στα 65Ε και συνοδεύεται από το βιβλίο – κατάλογο του καλλιτέχνη, και το πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected] ή στο Messenger