“Σκιά στον τοίχο”
Μου είπες φεύγω!
Χαμογελούσες μάλιστα.
Ένα χαμόγελο κόντρα στο παγωμένο πρωινό.
Κι ενώ δεν ήθελα∙
το δικό σου χαμόγελο μ’ έκανε να χαμογελάσω κι εγώ.
Χαζά μιμιτικά.
Ύστερα σιωπή.
Δεν γινόταν ν’ ακούω.
Μάταιο και να το προσπαθήσω.
Κι εσύ, εσύ μιλούσες. Λόγια λόγια…λόγια !
Προς στιγμήν
καρφώθηκε η ματιά μου στον τοίχο της αυλίτσας
που ‘χε τη σκιά σου.
Εκεί ο “άλλος εαυτός” πήρε το τιμόνι του μυαλού.
Ισορρόπησα απότομα.
Σου είπα: Μείνε ακίνητη για λίγο.
Υπάκουσες παραδόξως.
Πήρα μια πέτρα και χάραξα στον τοίχο
το περίγραμμα της σκιάς σου.
Μετά εγύρισες και το είδες…
Αδιάφορο. Μια γραμμή και τίποτ’ άλλο για σένα.
“Εφυγα” είπες.
Όντως έφυγες.
Προαποφασισμένο εν τη απουσία μου
όπως από την βαθιά αρχαιότητα.
Ό ένας αποφασίζει!
Πάνε χρόνια από τότε.
Πέρασα κάμποσες φορές από εκεί.
Κοίταζα και ξανακοίταζα το σχήμα.
Πέρασα και προχτές. Είδα πάνω να λέει: “Αντιπαροχή”.
Έπρεπε να τελειώνω.
Αντέγραψα με ακρίβεια εκατοστού σε χαρτί το σχήμα,
γύρισα στο ατελιέ , σε έκανα γλυπτό.
Χωρίς μάτια, χωρίς πρόσωπο,
Και, ξέρεις γιατί;
Γιατί δεν έχεις πρόσωπο.
Είσαι θηλυκό. Η Μάρθα η Κατρίν, η Ανιές. Μια Μάγκλ …
Και εκείνο το χαμόγελο !
Καρφωμένο στα βαθιά της μνήμης μα,
ούτ’ αυτό το έφτιαξα.
Ήταν τόσο απατηλό !
Εφαίνονταν ζεστό μα ήταν κρύο.
Μόνο που, κάποια βράδια,
εδώ στο σκοτάδι της κάμαρης προβάλεις σα σκιά
και με συμβουλεύεις !
Χα χα χα
-Άλλαξε μου λες. Άλλαξ’ αυτό, κείνο, το άλλο…
Οχι.
Δεν αλλάζω
Δεν γίνεται να είμαι εγώ
και να ‘μαι κάτι άλλο!
Ξαναπές καλύτερα: Φεύγω και φύγε.
Αυτό που το ξέρεις καλά.
Το ξέρουμε καλά κι οι δυο.
Ωστόσο,
(κι είναι σίγουρο∙ μου το είπαν οι θεοί)
κάποια μέρα Εσύ Μάρθα Κατρίν Ανιές,
η Άννα θα γίνεις.
Εσύ, θα σταθείς εκεί
μπρος απ’ τον τοίχο
ζωντανή αληθινή
και θα πεις, Ήρθα. Θα μείνω.
Και θα μείνεις. Το είπαν οι θεοί ξαναλέω.
Και τότε, στο καταχείμωνο,
θα ξημερώσει καλοκαίρι.
Το έργο χαρίστηκε την Άννα.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected] ή στο Messenger