Νο-386 “Οι άνθρωποι στο παρασκήνιο”

για το έργο

“Οι άνθρωποι στο παρασκήνιο” Νο-386 Αποτιμήθηκε στα 6οΕ και συνοδεύεται από: Το σχέδιο του έργου, το βιβλίο – κατάλογο του καλλιτέχνη, και το πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected]


“Οι άνθρωποι στο παρασκήνιο”
Οι κοπέλες του Φαγιούμ ήταν τουλάχιστο κάπως πιο τυχερές. Φαίνεται να έζησαν καλά. Χωρίς πείνα και φτώχεια. Τις αποθανάτισαν σε ζωγραφιές αιώνιες, τις γνωρίσαμε κι εμείς, 1800 χρόνια μετά.
Βλέμματα στοχαστικά, πρόσωπα θλιμμένα, ένα μεγάλο ΑΝΤΙΟ γραμμένο με τη γλώσσα του σώματος…
Ανάμεσά τους, μια που φοράει τα “κατηφένια” της, μια εικόνα πολύ οικεία σε μένα.
Την αναγνώρισα∙ είναι η κυρία Δήμητρα.
Κι ενώ οι κοπέλες του Φαγιούμ ήταν κάπως τυχερές, η κυρία Δήμητρα από τύχη… άστα να πάνε.
Μέχρι τα 14 της που την αρραβώνιασε ο πατέρας της, ήταν φυλακισμένη εκεί στη στάνη τους στο βουνό. Της έδωσε τον Χρήστο, το καλόπαιδο με το μπουζουκάκι, και ο Χρηστάρας τηνε “κλείδωσε” στην κουζίνα της ταβερνούλας τους να ψήνει να κόβει σαλάτες να τηγανίζει πατάτες με αυγά…
Μια φορά εκμυστηρεύτηκε στη μάνα μου.
Σ’ ολόκληρη τη ζωή μου έχω βγει έξω, στον κόσμο, μόνο για κηδείες, βαφτίσια γάμους και μια φορά που με πήρε ο Χρήστος και με πήγε στον Τσιτσάνη τους !!!
Όμως δεν εξεκίνησα να γράψω για την κυρία Δήμητρα, και να κουτσομπολέψω. Έγραψα τα όσα της, ίσα να καταλάβει ο κόσμος πως οι κυρίες “Δήμητρες” είναι αξιοθαύμαστες γυναίκες. Υπέροχοι άνθρωποι. Υπομονετικοί και δουλευταράδες. Ροζοχέρηδες!
Σπουδαία πολύ η Δήμητρα όπως κάθε γυναίκα που γίνεται στήριγμα της οικογένειάς της. Λένε, -και κανένας δεν έχει αντίρρηση- πως “πίσ’ από κάθε σπουδαίο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα”. Είναι αυτή, το παρασκήνιο μιας σκηνής που παίζεται το αριστούργημα. Είναι αυτή που αν απουσιάσει, μήτε σκηνή υπάρχει μήτε αριστούργημα. Αυτούς τους ανθρώπους κάποιος μωρέ θα πρέπει να τους χειροκροτήσει !
Κάποιος θα πρέπει να τους πει ένα ευχαριστώ.
Αυτούς τους ανθρώπους που τραβούν αγόγγυστα το κάρο, για να μπορέσει το κάθε μαναβάκι της ζωής να διαλαλήσει τ’ αγαθά της ζήσης, κάποιος χρειάζεται να τους περάσει σε μια κάποιαν αιωνιότητα.
Αδικία μεγάλη είναι να μην ξέρουν πως κάπου-κάπου εμείς του προσκήνιου (ας πούμε), τους αγαπούμε και τους σεβόμαστε. Να τους πει πως, ξέρουμε πόσο απαραίτητοι και σημαντικοί είναι, και…
Σε χαιρετώ κυρία Δήμητρα Ευθυμία Άννα Ελένη Ιωνά Γιώργη Νικολή….
Σας αφιερώνω με πολλή-πολλή εκτίμηση το έργο αυτό. Κανένας απ’ εμάς του περίγυρού σας, δεν θα υπήρχε αν εσείς απουσιάζατε.
=====
Κι ένα σχόλιο αλλιώτικο.
Τι μηχανή κι αυτή με τους σούπερ καλλιτέχνες ! Τους αστεράτους !
Δεκάδες οι συνεργάτες τους οι κρυμμένοι πίσω τους. Πίσω από μια περσόνα-αστέρι που με πάθος και θαυμασμό χειροκροτούμε!
Κι όταν περνάει ο χρόνος με τρόπο μαγικό γινόμαστε “ξύπνοι” και “το ξέραμε πως δεν ήταν δα κι ουάου” !
Αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει. 🙁
Η μετριότητα περνά στην Ιστορία. Το μαρκετιν νίκησε !
Το παρασκήνιο οι πονηροί το έκανα επιστήμη.