“Ο δρόμος ο αρχαίος του ολέθρου” Νο-338. Αποτιμήθηκε στα 55Ε και συνοδεύεται από:
.Το σχέδιο του έργου.
. Το βιβλίο – κατάλογο του καλλιτέχνη.
. Το πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected]
Από παλιά οι φτωχοί άνθρωποι εζούσαμε στο φόβο του πολέμου. Ξημέρωνε βράδιαζε και ανάγκη μας ήτονε να προσευκόμαστε και να σταυροκοπιόμαστε μη και μας έβρει το κακό.
Κάποιοι, κάπου-κάπου φκιάναμε και πόρτες με κάγκελο. Κι εκρύβαμε το φόβο του κάποιου λαθρομπάτη πίσ’ απ’ την περίτεχνη τη σιδεριά, ξέροντας πως άμα ο “κάποιος” θέλει να μπει, μήτε η κλειδωνιά θαν εμποδίσει, μήτ’ η σιδεριά της πόρτας.
Μετά, εχτίζαμε με οπλισμένο σκυρόδεμα, σπίτια γερά. Όμως,
πάλι με τον φόβο του πολέμου ζούμε. Και μάλιστα φόβο πιο μεγάλον, αφού με τις μπόμπες οι “κάποιοι” και τα σπίτια μας γκρεμίζουν και μας θάβουν κάτ’ απ’ τα χαλάσματα ζωντανούς και μελλοθάνατους.
Σήμερα, ΤΩΡΑ, πάλι κάποιοι ανασαίνουνε τον φόβο του πολέμου.
Αγωνιούν αν τ’ απάγκιο τους αντέξει τις μπόμπες…
Και να σου πω και το πιο απ’ όλα άσκημο;
Συνεχίζουν, συνεχίζουμε να προσευχόμαστε, να σταυροκοπιόμαστε, να προσμένουμε βοήθεια∙ ματαίως!
Δεθήκαμε οι πολλοί μ’ αυτό που λέμε πατρίδα και θρησκεία, και οι Ελάχιστοι μας βάνουν να πορευόμαστε στον ίδιο δρόμο τον αρχαίο των ολέθρων.