“Στην πλακούρα” Νο-284 Ενότητα της Υφάντρας. Έργο μη αντιγράψιμο.
Αποτιμήθηκε στα 270Ε, και συνοδεύεται από:
. Το βιβλίο – κατάλογο του καλλιτέχνη. (Stand by art).
. Το πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
Για άλλες πληροφορίες, στο: [email protected].
Στην πλακούρα.
Όταν μιλώ για τον τόπο που κατάγομαι, και λέγω Μικρασία, Μικρασιάτικη καταστροφή, οι πολλοί, νογάνε την καταστροφή της Σμύρνης.
Όμως δεν εχάθηκε μονάχα η Σμύρνη. Χαθήκαν κι άλλες πόλεις με ιστορία ένδοξη. Όχι για πολέμους πο’ καμαν και που αληθινά αδιαφορώ για την πολεμική τους δόξα, αλλά για τον πολιτισμό τους.
Εμείς, εγώ και η φάρα μου, ερχόμαστε από τους τόπους της Εφέσου. Το που λένε Κουσάντασι.
Διωχτήκαμε από τους τόπους της Θεάς τους άγιους, και καταντήσαμε πρόσφυγες πρώτα στ’ άγονα Δωδεκάνησα κι απέ, εδώ στη Αττική. Πρόσφυγες στη Αττική, “και πολύ-πολύ μας πέφτει” λένε.
Λεν’ ακόμα, Να φχαριστάμε τον Θεόν οπού ‘μαστε ζωντανοί∙ λένε,
μα ούτε που περνά ‘πο το μυαλό τους πως ο Θάνατος του ψυχόρμητου είναι δυο φορές πιο θάνατος.
…πως ο θάνατος του ψυχόρμητου για δημιουργία, είναι θάνατος του πολιτισμού. Και θάνατος του πολιτισμού, πα να πει θάνατος της ανθρωπιάς.
Ψιλά γράμματα;
Φιλόξενη ετούτ’ η θάλασσα που βρήκαμ’ εδώ και πορευόμαστε, αλλ’ αφιλόξενη η στεριά που μας δόθηκε να ριζώσουμε.
Πλακούρες μας εδόθηκαν.
Πα να πει λόφοι-γήπεδα ‘πό άγονες πέτρινες πλάκες.
Πλακούρες λένε τους τόπους σαν κι αυτόνανε ‘δω. Τέτοιους τόπους σ’ εχτίμηση καμία δεν τους είχαμε∙ ποτέ. Γιατί οι πλακούρες μήτε καρπό δίνουν μήτε για βοσκοτόπια στέργουν.
Έτσι, δεν επολυξύνησανε οι ντόπιοι που τους εκλήρωσαν σε μας.
Μεγάλο Πεύκο, Πάχη, Μελί.
Σκίνα Κονίδια και πευκάκια καχεκτικά φυτρώνουν στις πλακούρες. Κι εδώ το ίδιο. Σκίνα Πεύκα, κι αρμυρίκια στις ακτές.
Έγραψε ο μπάρμπας μου στο τεφτέρι του σπιτιού:
{{ Σε τούτον τον τόπο θα ριζώσουμε. Σήμερις εφκιάσαμε την παράγκα μας Το κονάκι. Τ απάγκιο μας.
Όλη η φαμίλια κατάχαμα και γυροβολιστά.
Η φωτιά στην άκρη στο πυροστάσι τρεμοπαίζει. Γαλήνια φλόγα. Παρηγορήτρα της καρδιάς μας.
Αμίλητοι.
Κατάχαμα και γυροβολιστά με ανάσες του κάθευδου.
Απαγκιάζουμε κορμιά, ψυχές, και την ιστορία μας.
Κατάχαμα και γυροβολιστά.
Όλη η φαμίλια.
Αναμέρισε τα κάρβουνα ο γέρος μας, έβαλ’ ολοκάρβελη φέτα ζυμωτού να φρυγανίζεται, κι αρτοβόλησ’ ο τόπος.
Γιομώσαμε τα τενεκοπότηρα και τα γυαλιά κρασάκι, και μοίρασε δίκαια, πα να πει ίσα, τις ελιές που με κόπο περίσσιο εκερδίσαμε.
-Εβίβα και ποτές ξανά… είπε και σήκωσε το ποτήρι.
-Εβίβα. Ποτές ξανά.
-Αμήν Ταξιάρχη μου, ακούστηκε σιγανά καθαρά προστακτικά ανάμεσα σε στεναγμούς η φωνή της μάνας.
Αμήν ξανάπαμε.
Κι απόθεσαμαν ήρεμα τ’ άδεια ποτήρια πα στην πλακούρα.
Αύριο θα βάλουμε να φκιάσουμε κι έναν σοφρά. Μετά θα επιστρέψουμε τα δανικά εργαλεία. Ξέρετε… αυτά που μας εδάνεισαν για να στυλώσουμε την παράγκα.
Απόψε θα κοιμηθούμε καταγής πα στην πλακούρα να τηνε μπολιάσουμε να γενεί νέα πατρίδα. Να ξεκινήσουμε να τηνε κουβαλάμε στο γαίμα μας και μοίρα της η μοίρα μας.
Από δω και πέρα …Αγώνας ιερός και Δημιουργία. Ν’ αναστήσουμε τον λαβωμένο πολιτισμό.
1924. Γ.Β }}
Ακόμα και σήμερα, τρείς γενιές μετά, παραμένουμε ριζωμένοι στις πλακούρες. Μόνο που τώρα τις λέμε Πατρίδα.
Όσο για την Έφεσο, έρχεται κάπου-κάπου στα όνειρα, όχι όπως είναι, δεν την έχουμε δει έκτοτε, αλλά όπως τηνε φανταζόμαστε από τα παραμύθια των παππούδων μας.
Βρυττιάς κώστας 2022 Φλεβάρης.
Το έργο Νο-284 είναι εμπνευσμένο από το κείμενο.