Νο 170 “Τα ΜΙΚΡΟΚΕΙΜΕΝΑ” (Έργο μοναδικό μη αντιγράψιμο)
Αποτιμήθηκε στα 70Ε και συνοδεύεται από:
. Το βιβλίο- κατάλογο του καλλιτέχνη, όπου περιέχονται σημαντικές πληροφορίες για την Τέχνη της Εγρήγορσης (Stand by art).
. Το ενυπόγραφο πιστοποιητικό γνησιότητας του έργου.
. Τα σχέδια που εφαρμόστηκαν κατά την φιλοτέχνησή του.
Το έργο βρίσκεται στην διάθεση του δημιουργού.
Για άλλες πληροφορίες στην ηλν/κη διεύθυνση: [email protected].
Τα ΜΙΚΡΟΚΕΙΜΕΝΑ, είναι μικρά σε μέγεθος γραπτά κείμενα, που ιδεάζουν για κάποιο έργο, κάποια ιδέα, ή κάποια άποψη.
Είναι προϊόντα του διαδικτυακού τρόπου επικοινωνίας, όπου οι συναλλασσόμενοι αναγκάζονται να καταθέτουν λιγόλογα, σχεδόν επιγραμματικά και κυρίως γραπτά, την άποψή τους. Πέραν του ότι με τα μικροκείμενα φανερώνεται η ευφυΐα και η γνώση στον γραπτό λόγο, ταυτόχρονα παίζεται και το σπουδαίο παιχνίδι του, ΛΑΚΩΝΊΖΕΙΝ.
Ως “Μικροκείμενα” ορίζονται κυρίως τα σχόλια στα ΜΜΔ (Μέσα μαζικής δικτύωσης).
κώστας Βρυττιάς.
Για τα ΜΙΚΡΟΚΕΙΜΕΝΑ με άλλη διάθεση:
Δεν ξέρω αν το βλέπετε και σεις έχουμε περάσει στην εποχή των κειμένων με τα ελάχιστα λόγια.
Θα μπορούσαμε να τα λέμε. “Μικροκείμενα” !
Ίσως κάποιοι επιλέξουν να τα πουν λακωνίζοντα γραπτό λόγο. Δεν μπορώ να συμφωνήσω. Θα συμφωνούσα πως εντάσσονται σε λακωνίζοντα λόγο αν είχε κάτι από φιλοσοφημένη θέση. Αυτό, γιατί ο λακωνικός λόγος έχει αυτή τη σημασία.
Αυτή η εξέλιξη βέβαια -της λιγόλογης γραφής- δεν είναι απαραίτητα κακή. Όμως είναι το ίδιο η λιγόλογη γραφή με τον Λακωνίζοντα λόγο;
Τα λίγα λόγια, όταν εκφράζουν με καθαρότητα, και σαφήνεια τα όσα είναι να ειπωθούν, διαμορφώνουν μια κατάσταση που εξυπηρετεί. Διευκολύνει. Κυρίως οικονομεί τον χρόνο. Αλλά γίνεται, ένα απλώς λιγόλογο κείμενο να το λέμε φιλοσοφημένο;
Μήπως είναι αποκύημα της χρονικής πίεσης, ή της ανικανότητας έκφρασης ή της ανάγκης -και μόνον ανάγκης- για την επικοινωνία του αγελαίου ζώου μέσα μας;
Βέβαια με την προϋπόθεση πως εκείνος που γράφει έχει την ικανή νοημοσύνη, και το χάρισμα του Λακωνίζειν, τα μικροκείμεναμπορεί να είναι Λακωνικά.
Τι γίνεται όμως με τον μη ικανό;
Τι γίνεται μ’ εκείνον που, ναι μεν έχει μυαλό, αλλά δεν είναι ο γραπτός λόγος το φόρτε του;
Τι γίνεται μ’ εκείνον που τα σημεία στίξης και τ’ άλλα εργαλεία του γραπτού λόγου, του είναι άγνωστα ?
Περάσαμε -είπα- στην εποχή των μικροκειμένων.
Έπονται τι ? Τα νανοκείμενα ? Αν ναι, εκεί να δεις ζόρια !
Εκεί θα χάνει η μάνα το παιδί, και το παιδί τη μάνα.
Ωφελημένος ποιος θα είναι? Θα είναι κανείς ?
Ξέρω, πως το κακό, γεννιέται μεσ’ από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Εκείνο όπου υπουργοί και υπουργίνες όντως ανίκανοι και ανίκανες για αυτό το χρέος, είναι οι πρώτοι ένοχοι.
Είναι εκείνοι που χρόνια τώρα, θέλουν να μιλούμε με λεζάντες και να δουλεύουμε σαν σκλάβοι.
Κι αν έχεις αντίρρηση σου κοπανάνε στη μούρη ένα:
“Μύθος αληθείας απλούς” και αποχωρούν εν οιήση !
Κι εμείς νικημένοι από την άγνοιά μας κι όχι από την “ορθότητα” του λόγου τους, δεν ξέρουμε να τους πούμε πως…Καλός ο Ευριπίδης, αλλά να λες ολόκληρη την φράση του κυρα ‘πουργίνα μας!
κ.Β.